Baps de Vries, Omring Wijkverpleegkundige Dementieteam Enkhuizen binnenstad, schreef een gedicht voor haar dementerende moeder.
Je haar is allang geen dikke bos meer maar is nu zilvergrijs
Je gaat nu wekelijks naar de kapper voor een watergolfje voor een kleine prijs.
De ouderdom rukt steeds verder op, met stapjes elke dag
Je handen zijn beverig, zoekend iedere dag
Je wordt steeds een beetje stijver, je geheugen werkt steeds meer vertraagd
Je loopt schuifelend, onzeker, zoekend door de gangen, je wereld is vervaagd
Je ogen raken het zicht op de wereld om je heen kwijt
Eten deed je altijd graag maar ook de eetlust ben je al kwijt
De tijd eet van je hersenen, er vallen steeds meer gaten in
Je hebt in het verder moeten leven al helemaal geen zin
We zien je steeds meer afscheid nemen van iedereen om je heen
En je trekt je steeds meer terug in je eigen werkelijkheid, zo alleen
Je woorden komen moeizaam, fluisterend haast en dwalen in de lucht
Je weet niet meer wie wij zijn, bent in het verleden gevlucht
Je blaas leegt zich vanzelf, en met eten krijg je nu hulp
Je lacht niet meer en kruipt steeds verder in je schulp
Waar is die standvastige wat dominante moeder die altijd gelijk had?
Waar is onze moeder die hield lezen, breien, voetbal en een postzegelverzameling had
Waar is die vrouw die zonder een rijbewijs beter als geen ander “ rijden” kon
En een leven met vader zonder eigen familie in Nederland begon
Ze is er niet meer, en toch nog wel, ik kijk je vragend aan
Waar is de levendige geest van Jou toch heengegaan?
Jou hersenen zijn verkruimeld net als je postuur
Ik kijk naar jou en weet, het is bijna jou laatste uur
Uiteindelijk is ook je laatste “ zijn” gegaan
Dag lief klein moedertje, ik wens je rust en er vloeit zacht een traan
- Baps de Vries