Ze was 30 jaar en net getrouwd toen Helen van der Veen-Bijlsma afgelopen maart slecht nieuws kreeg. “Ik heb de zenuwziekte MS. Heel rot, maar het heeft me ook veel positiefs gebracht.” Zoals haar nieuwe hobby: schrijven.
Op deze pagina delen wij haar meest recente blog.
Ik draai de sleutel van het contact om. Heb net mijn auto geparkeerd en sta voor het adres waar ik moet zijn voor het leveren van zorg aan een cliënt. Ik pak mijn spulletjes bij elkaar en wil de auto uit stappen. O nee wacht even, ik vergeet bijna iets. De afgelopen maand dragen we in de wijkverpleging mondkapjes en handschoenen. Bescherming voor onze zorgvragers, maar ook voor onszelf. Maatregelen waar we aan (tenminste ik) moeten wennen. Nog nooit heb ik op deze manier zorg hoeven leveren. Tenminste, niet als er niet als er geen sprake was van een isolatieprotocol. De mogelijkheid tot fysiek contact is minimaal. Terwijl juist in de zorg verlenende wereld dit zo vaak het verschil kan maken. De handreiking, de hand op de schouder of de kleine knuffel.
Ook voor cliënten is het wennen. Sommigen zijn wat angstig, vinden het vervelend dat ze mijn mond niet kunnen zien als ik praat. Wat ik merk is wat goede en vooral eenduidige uitleg kan doen. Er is begrip, men speekt hun dankbaarheid uit. 'Wat fijn dat jullie op deze manier ons willen beschermen en jullie zo jullie best doen. Maar er is ook bij sommige cliënten het onbegrip, de onzekerheid. Niet zozeer op ons als persoon of op de organisatie, maar op de hele situatie.
En eigenlijk herken ik dit. Onzekerheid, behoefte aan duidelijkheid. Niet alleen in deze coronaperiode, waardoor sinds maart dit jaar de hele wereld lijkt te zijn veranderd in zoveel facetten. En hoe ironisch, sinds maart is mijn wereld ook veranderd. Voor mij geen corona die de dienst uitmaakte, maar de MS die voor de deur stond en hard aanklopte. Ook ik had dit beter kunnen verwerken met duidelijkheid en een eenduidige uitleg.
Bescherming en je houden aan de regels. Ze vragen veel van je en van onze omgeving. En voor iedereen betekenen de maatregelen iets anders. Maar, één ding hebben we gemeen, we staan hier samen in. We varen op dezelfde zee, niet iedereen met dezelfde lading en ieder in een ander bootje. Maar wel met dezelfde onzekere weersvoorspelling. MS, corona, het leven.
Laten we elkaar net wat meer ondersteunen, proberen te begrijpen en naar elkaar te luisteren. Want hoe zwart de wereld soms ook lijkt, het zonnetje wat ook vandaag weer door de wolken prikt is er.
MS, corona, verdriet of boosheid, die zijn er ook. Zeker....
Maar dat zonnetje komt op, de regen valt gratis uit de lucht en de natuur gaat door en vervolgt zijn pad. Zonder erbij na te denken wat de effecten zullen zijn, omdat het zijn natuur nu eenmaal is. Zoals een cliënt afgelopen week vertelde: pak je verdriet en ellende vast. Houd het even vast en erken dat het er is. Dat maakt het loslaten en het genieten van wat je wel hebt en wat leuker is dan de ellende en het verdriet makkelijker. Immers, als je je verdriet loslaat heb je meer ruimte om het mooie vast te houden.
Liefs,
Helen
