Elke dinsdag krijgt het echtpaar Bennink uit Den Helder bezoek van vrijwilliger Astrid Lustig (66). Ze drinken thee, nemen af en toe een snoepje en praten gezellig bij. Om vervolgens de iPad erbij te pakken en samen onder meer contact te zoeken met familieleden in het buitenland.
“Op mijn tweeënzestigste stopte ik met mijn werk bij de Thuiszorg van Omring,” vertelt Astrid Lustig. “Ik had vanaf mijn dertiende een baan en vond het genoeg. Wel wilde ik graag actief blijven. Ik ben een sociaal mens, beteken graag iets voor mensen en bood me aan als vrijwilliger. Ik wist dat Omring het project Beeldbellen wilde introduceren en daar hulp bij kon gebruiken, dus de keuze was snel gemaakt.” Astrid maakt mensen inmiddels enkele jaren online wegwijs. “Cliënten van Omring die redelijk veel zorg nodig hebben, komen in bepaalde gevallen in aanmerking voor een iPad en internetverbinding. Op die manier kunnen ze het eigen digitale zorgdossier inzien en hoeven ze voor bijvoorbeeld de wondverzorging niet meer naar het ziekenhuis. Dat gebeurt gewoon thuis: de wijkverpleegkundig specialist wondzorg gaat de wijk in, belt in met een collega in het ziekenhuis, bespreekt de betreffende wond en verzorgt die ter plekke. Het beeldbellen wordt ook gebruikt voor het medicijngebruik. De verzorgende gaat niet meer verschillende malen per dag bij mensen langs om medicijnen aan te reiken, maar doet dat, voor degene die dat willen, nu via beeldbellen. Dat werkt doeltreffend en geeft mensen rust.”
Emotioneel weerzien met broer
Het project is vooral ook bedoeld om mensen uit hun isolement te halen, benadrukt Astrid. Dat geldt zeker voor Martina Bennink (90) en haar man Paul (75): “Mijn vrouw komt uit Spanje en ik uit Engeland, dus onze familie woont ver weg. Door omstandigheden waren we veel familieleden uit het oog verloren. Zo had ik mijn broer Walton al jarenlang niet gezien. Samen met Astrid speurden we het internet af. We vonden mijn zus Beth en via haar Facebook-account mijn broer Walton. Tijdens het beeldbellen zag ik hem ineens weer, ik wist niet wat me overkwam. Het was heel emotioneel.” Nu hij eraan terugdenkt, krijgt hij opnieuw rode ogen. “Begin dit jaar is Walton overleden, heel erg verdrietig, maar ik ben dankbaar dat wij hem nog verschillende malen hebben kunnen zien.” Zeker ook voor Martina, die kampt met dementieklachten, is beeldbellen ideaal. “Zij herkent familieleden meteen, ziet hoe ze reageren en dat doet haar zichtbaar goed,” merkt Astrid.
Praten, kibbelen en veel lachen...
Astrid bezoekt het echtpaar Bennink nu bijna drie jaar en de iPad wordt veelvuldig gebruikt. “We hebben via Streetview het ouderlijk huis van Paul gevonden, spelen spelletjes en maken foto’s en filmpjes. Ook het beeldbellen gaat Paul steeds beter af.” Waarop de persoon in kwestie meteen illustratief de iPad ter hand neemt en zijn zus Beth belt. Als zij in beeld komt, begint hij te schateren. Beth is op vakantie en doet zich op een camping tegoed aan een ontbijt dat volgens broerlief niet bepaald Engels te noemen is. Er wordt gepraat, gekibbeld en veel gelachen. “Martina en Paul bellen elke dinsdag met hun broers, zussen of dochter Susan,” vertelt Astrid ondertussen. “Dankzij het beeldbellen wordt hun wereld zoveel groter.” En wijzend naar het beeldbellende echtpaar: “Kijk ze eens stralen, daar doe ik het allemaal voor.”